FTL to skrót od „faster-than-light” (czyli „szybszy od światła”) to metoda podróżowania szybciej niż światło bez wykorzystywania przekaźników masy. Kiedy statek wykona skok przez przekaźnik, konwencjonalny napęd FTL wykorzystywany jest do poruszania się między bliskimi systemami.
Fizyka[]
Napędy FTL pozwalają statkom poruszać się w przestrzeni z prędkościami wyższymi od prędkości światła. Napęd działa dzięki wystawianiu pierwiastka zero na działanie prądu elektrycznego, tworząc pole efektu masy. Zmniejsza ono masę obiektu – w tym przypadku statku do punktu, w którym poruszanie się z prędkością większą niż światło staje się możliwe. Dzięki efektowi masy tworzonemu przez napęd FTL, podczas jednego dnia podróży można przebyć dystans ponad 12 lat świetlnych.
Dokładna prędkość maksymalna i czas przez jaki może zostać utrzymana zależy od typu używanego napędu. Im większy silnik, tym dłużej statek może poruszać się w FTL i tym większe może rozwijać prędkości.
Rozładowywanie napędu[]
Pierwiastek zero (będący częścią napędu FTL) generuje w czasie lotu FTL statyczny ładunek elektryczny zwiększający się wraz z długością lotu. W końcu, ładunek musi zostać rozładowany. Bezpieczna metoda polega na rozładowaniu go w pole magnetyczne planety (dla dużych statków niezdolnych do lądowania na powierzchni) lub na powierzchnię planety (dla mniejszych jednostek). Stacje kosmiczne i podobne obiekty, które nie znajdują się w pobliżu planet są zazwyczaj wyposażone we własne miejsca do rozładowywania np. Cytadela posiada setki takich miejsc.
Jeżeli ładunek napędu nie zostanie rozładowany, będzie zwiększał się do momentu gdy rozładuje się sam do wnętrza statku. Wytworzona fala ciepła usmaży wszystko znajdujące się wewnątrz, zabijając całą załogę.
Wygląd[]
Światło porusza się wolniej w szkle niż w czystym powietrzu; światło porusza się również dużo wolniej w przestrzeni konwencjonalnej niż w polu efektu masy o dużej prędkości. To powoduje refrakcję – jakiekolwiek światło wchodzące do pola efektu masy zostanie obrócone i rozdzielone w spektrum. Obiektu na zewnątrz statku będą wydawać się załamane. Im większy dystans między obiektami, tym większa różnica będzie między prędkością światła obiektywną (na zewnątrz) i subiektywną (wewnątrz) co spowoduje większą refrakcję.
Wraz ze wzrostem subiektywnej prędkości światła, obiekty na zewnątrz statku będą wydawały się co raz bardziej przesunięte ku czerwieni aż w końcu staną się widoczne jedynie dla anten radiowych. Obiekty wysoko energetyczne zwykle niewidoczne dla ludzkiego oka stają się widoczne. Kiedy prędkość nadświetlna nadal rośnie, promienie rentgena, promieniowanie gamma i w końcu promieniowanie kosmiczne staje się widoczne. Gwiazdy zostają zastąpione przez pulsary, dyski akrecyjne czarnych dziur, kwazary i wyrzuty promieni gamma.
Dla obserwatora z zewnątrz, statek znajdujący się wewnątrz pola efektu masy wydaje się przesunięty ku błękitowi. Jeżeli wewnątrz pola statek porusza się z prędkością dwukrotnie większą od światła, każde promieniowanie wyemitowane z jego wnętrza będzie dwukrotnie większe niż zwykle.
Jeżeli statek porusza się w polu z 200-krotnie większą prędkością od światła, emituje światło widzialne jako promienie rentgena i promienie gamma, a podczerwień wydzielana przez kadłub statku jest przesunięta ku błękitowi w spektrum światła widzialnego lub wyżej.
Statki poruszające się napędem FTL są widoczne na wielkie odległości, choć ich sygnatura będzie rozprzestrzeniać się jedynie przy prędkości światła. Według inżyniera Adamsa system niewidzialności SSV Normandii nie działa przy korzystaniu z napędu FTL ponieważ przesunięte ku błękitowi emisje pochodzące ze statku mają zbyt wysokie częstotliwości aby złapać je w zbiorniki w kadłubie.