Leksykon: Nieinteligentne formy życia

Miażdżypaszcze

Miażdżypaszcze to żyjące pod ziemią drapieżniki, których życie upływa na jedzeniu lub poszukiwaniu pożywienia. Rozmnażają się poprzez niezwykle odporne na otoczenie zarodniki, które mogą pozostawać w uśpieniu przez tysiąclecia. W rezultacie, zarodniki paszcz pojawiają się w wielu światach rozniesione przez poprzednie pokolenia kosmicznych podróżników.

Ciało miażdżypaszczy nigdy nie wychodzi na powierzchnię. Podczas ataków spod ziemi wystają tylko głowa i macki. Poza bezpośrednim atakiem, paszcze potrafią również emitować toksyny jak i potężne fale dźwiękowe.

Przymierze po raz pierwszy napotkało miażdżypaszcze na kolonii Akuze w 2177 roku. Po tym, jak utracono łączność z ekipą pionierów, wysłano oddział marines. Żołnierze zostali tam zaatakowani przez wygłodniałe potwory. Niemal wszyscy zginęli. Siły Przymierza zalecają zastosowanie ciężkiego sprzętu do walki z miażdżypaszczami.

Wpis dodatkowy

Miażdżypaszcze to żyjący pod ziemią mięsożercy, których całe życie upływa na jedzeniu i poszukiwaniu pokarmu. Rozmnażają się przez zarodniki, które mogą trwać w uśpieniu przez tysiące lat, ale są w stanie przeżyć w dalekiej przestrzeni kosmicznej i ponownie wejść w atmosferę. W rezultacie zarodniki miażdżypaszcz trafiły na wiele planet, rozniesione po kosmosie przez kolejne pokolenia podróżników.

Ciało miażdżypaszczy nigdy w całości nie wyłania się z ziemi; podczas ataku na powierzchnię wystrzeliwują tylko głowa i macki. Oprócz ataków fizycznych miażdżypaszcze mogą też wytwarzać toksyczne chemikalia i uderzać przeciwnika falami infradźwięków.

Pierwsze spotkanie Przymierza z miażdżypaszczami miało miejsce w 2177 r. na kolonii Akuze. Kiedy utracono kontakt z pierwszą drużyną, na jej poszukiwania wysłano kilka jednostek komandosów. Oddziały desantowe wpadły w pułapkę głodnych miażdżypaszczy i zostały wybite niemal do nogi. Siły Przymierza radzą atakować miażdżypaszcze ciężką bronią umocowaną na pojazdach.

Varreny

Varreny to wszystkożercy, którzy lubują się w żywych ofiarach. Pochodzą z rodzinnej planety krogan, Tuchanki, i tak jak większość tamtejszych form życia są niebiezpieczne.

W zależności od otoczenia, polują na słabszych przeciwników, bądź żerują na padlinie pozostawionej przez silniejszych sąsiadów. Zdolność adaptacji, brutalny charakter i szybki cykl rozmnażania sprawiły, że są oni wszechobecni i stanowią zagrożenie na wielu światach.

Wszędzie tam, gdzie pojawili się kroganie, pojawiły się varreny. Nastawienie samych krogan jest dwojakie. Albo walczą z nimi o terytorium, albo uznają ich za cennych towarzyszy. Po dziś dzień, kroganie hodują varreny na czas wojny. Jeden z podgatunków varrena posiada metaliczne srebrne łuski, czym zasłużył sobie na przydomek „rybopies”.

Wpis dodatkowy

Varreny to wszystkożerne istoty, które preferują zwłaszcza żywe ofiary. Pochodzą z ojczystej planety krogan, Tuchanki, i jak prawie wszystko, co się z niej wywodzi, są dzikie, żyją w klanach i potrafią przeżyć w bardzo trudnych warunkach. Kiedy nie ma problemów ze znalezieniem łatwych ofiar, polują w watahach, a kiedy przeciwnik jest silniejszy albo ma przewagę liczebną, stają się padlinożercami.

Niezwykłe zdolności adaptacyjne, krwiożerczość i krótki cykl reprodukcyjny varrenów uczyniły je powszechnymi i niebezpiecznymi zwierzętami na wielu planetach. Praktycznie wszędzie, gdzie pojawili się kroganie, rozprzestrzeniały się też varreny, co wpływało destrukcyjnie na miejscowy ekosystem.

Kroganie od wieku są złączeni z varrenami więzami miłości i nienawiści, bądź to walcząc z nimi o terytorium, bądź to przygarniając je jako cennych towarzyszy. Po dziś dzień kroganie hodują varreny jako zwierzęta bojowe. Często spotykany podgatunek varrenów posiada metaliczne srebrne łuski, dzięki którym uzyskał dość niecodzienne przezwisko „rybopies”.

Zombie

Gdy gethy zajmą teren, zbierają ciała i nabijają je na metalowe pręty, które szybko wysysają z ciała wilgoć i zastępują ja masą krzemową.

Po aplikacji zwłoki zmieniają się w bezmyślne maszyny do zabijania. Niektórzy żołnierze Przymierza nazywają te swoiste pale smoczymi zębami. Jest to nawiązanie do starego mitu.

Smocze zęby i zombie nie przypominają pozostałych osiągnięć technologii gethów. Nie wiadomo, czemu syntetyczne rasa chce odsysać znikome ilości zasobów z organicznych zwłok, choć trudno zaprzeczyć przydatności bojowej powstałych w ten sposób zombie.

Wpis dodatkowy

Kiedy gethy opanują dane miejsce, gromadzą żywych i zmarłych i nabijają ich na mechaniczne kolce. Kolce te gwałtownie przekształcają ofiary w wysuszone zombie, pozbawiając je wody i minerałów oraz zastępując je elementami cybernetycznymi.

Cybernetyka ponownie ożywia martwe ciała i tkanki, zmieniając je w bezmyślne maszyny do zabijania. Niektórzy żołnierze Przymierza nazywają wspomniane kolce Smoczymi Zębami, porównując je do mitycznych berserkerów, którzy wyłaniali się spod ziemi wszędzie tam, gdzie umieszczono w niej zęby smoka Aresa.

Smocze Zęby i zombie nie przypominają innych przykładów technologii gethów. Nie ma pewności, dlaczego syntetycy mieliby zawracać sobie głowę drenowaniem mikroskopijnych ilości odzyskiwanych surowców z organicznych ciał, chociaż ich wartość jako oddziałów szturmowych jest oczywista.

Zombie: Pomioty

Mimo że losy gatunków schwytanych przez Zbieraczy nie są dokładnie znane, humanoidalne kształty pomiotów każą snuć na ten temat najpotworniejsze domysły. Budową i kształtem czaszki pomiot przypomina człowieka lub asari, ale jego kości pokrywa metaliczna żywica. Pośmiertne analizy ciał pomiotów wykazały, że odcień ich skóry jest podobny do zombie Żniwiarzy, ale ich transformacja wydaje się głębsza. Tak jak zombie, pomioty są cybernetycznie modyfikowane w nanoskali, w wyniku czego mogą działać nawet w próżni. Główne części ciała są ze sobą połączone za pomocą przewodów, a nie mięśni czy naczyń krwionośnych. Jedno ramię jest zastąpione konstrukcją umożliwiającą zamocowanie dużego karabinu, co sprawia, że pomiot staje się człekokształtną platformą bojową, a plecy i głowa podtrzymują mięsisty wór.

Wór ten zawiera tkankę mózgową i rdzeniową, której jest zbyt wiele, by mogła pochodzić od jednej tylko ofiary. Sugeruje to, że pomioty powstają z połączenia kilku istot, z których jedna zapewnia szkielet, a kilka pozostałych tkanki na zdecentralizowany, półmechaniczny układ nerwowy. Dzięki tej decentralizacji pomioty są bardzo odporne na rany postrzałowe; nawet strzał prosto w głowę nie musi okazać się śmiertelny.

Jednakże broń pomiotów wskazuje, że nadal posiadają one jakieś żywe tkanki, albo przynajmniej częściowo podlegają takim samym reakcjom elektrochemicznym jak ludzcy biotycy. Broń wywołuje potężny efekt odkształcenia, co jest spójne z faktem, że w rozbudowanym układzie nerwowym pomiotu widać grudki piezo. Biorąc pod uwagę rzadkość ludzkich biotyków, wydaje się prawdopodobne, że owe drobne grudki piezo odkładają się podczas transformacji i nie wynikają z wykorzystania biotyka jako jednej z ofiar.